سرو چمان
که به دوستان یکدل سر و دست برفشانی
دلم از تو چون نرنجد؟ که به وهم در نگنجد
که جواب تلخ گویی تو بدین شکر دهانی
نفسی بیا و بنشین، سخنی بگو و بشنو
که به تشنگی بمردم برِ آب زندگانی
غم دل به کس نگویم که بگفت رنگ و رویم
تو به صورتم نگه کن که سرایرم بدانی
عجبت نیاید از من سخنان سوزناکم
عجب است اگر بسوزم چو بر آتشم نشانی؟
دل عارفان ببردند و قرار پارسایان
همه شاهدان به صورت، تو به صورت و معانی
نه خلاف عهد کردم که حدیث جز تو گفتم
همه بر سر زبانند و تو در میان جانی
اگرت به هر که دنیا بدهند حیف باشد
وگرت به هر چه عقبا بخرند رایگانی
تو نظیر من ببینی و بدیل من بگیری
عوض تو من نیابم که به هیچکس نمانی
نه عجب کمال حسنت که به صد زبان بگویم
که هنوز پیش ذکرت خجلم ز بیزبانی
مده ای رفیق پندم که نظر بر او فکندم
تو میان ما ندانی که چه میرود نهانی
مزن ای عدو به تیرم که به این قدر نمیرم
خبرش بگو که جانت بدهم به مژدگانی
بت من چه جای لیلی که بریخت خون مجنون
اگر این قمر ببینی دگر آن سمر نخوانی
دل دردمند سعدی ز محبت تو خون شد
نه به وصل میرسانی نه به قتل میرهانی
تصنیف سرو چمان
سرو چمان من چرا ميل چمن نمي کند
همدم گل نمي شود ياد سمن نمي کند
دي گله اي ز طره اش کردم و از سر فسوس
گفت که اين سياه کج گوش به من نمي کند
تا دل هرزه گرد من رفت به چين زلف او
زان سفر دراز خود عزم وطن نمي کند
پيش کمان ابرويش لابه همي کنم ولي
گوش کشيده است از آن گوش به من نمي کند
با همه عطف دامنت آيدم از صبا عجب
کز گذر تو خاک را مشک ختن نمي کند
چون ز نسيم مي شود زلف بنفشه پرشکن
وه که دلم چه ياد از آن عهدشکن نمي کند
دل به اميد روي او همدم جان نمي شود
جان به هواي کوي او خدمت تن نمي کند
ساقي سيم ساق من گر همه درد مي دهد
کيست که تن چو جام مي جمله دهن نمي کند
دستخوش جفا مکن آب رخم که فيض ابر
بي مدد سرشک من در عدن نمي کند
کشته غمزه تو شد حافظ ناشنيده پند
تيغ سزاست هر که را درد سخن نمي کند
تصنیف مرغ سحر
مرغ سحر ناله سر کن داغ مرا تازه تر کن
زآه شرربار این قفس را برشکن و زیر و زبر کن
بلبل پربسته زکنج قفس درآ
نغمه‌ی آزادی نوع بشرسرا
وزنفسی عرصه‌ی این خاک توده را
پر شرر کن
ظلم ظالم ، جور صیاد آشیانم داده بر باد
ای خدا ای فلک ای طبیعت
شام تاریک ما را سحر کن
نوبهاراست، گل به باراست
ابر چشمم ژاله‌باراست
این قفس چون دلم تنگ و تاراست
شعله فکن در قفس ای آه آتشین
دست طبیعت گل عمر مرا مچین
جانب عاشق، نگه ای تازه گل از این
بیشتر کن
مرغ بیدل , شرح هجران , مختصر کن
عمر حقیقت به سر شد عهد و وفا پی‌سپر شد
ناله‌ی عاشق، ناز معشوق هر دو دروغ و بی‌اثر شد
راستی و مهر ومحبت فسانه شد
قول و شرافت همگی از میانه شد
از پی دزدی وطن و دین بهانه شد
دیده ترشد
ظلم مالک، جور ارباب زارع از غم گشته بی‌تاب
ساغر اغنیا پر می ناب جام ما پر ز خون جگر شد
ای دل تنگ, ناله سر کن
از قوی دستان حذر کن
ازمساوات صرفنظر کن
ساقی گلچهره بده آب آتشین
پرده‌ی دلکش بزن ای یار دلنشین
ناله برآراز قفس , ای بلبل حزین
کز غم تو، سینه‌ی من پرشرر شد
پرشرر شد
"خشک سیمی خشک چوبی خشک پوست